Leia

Leia, onze 2 jaar oude Europese korthaar, was al vanaf het moment dat ze bij ons kwam een beetje schichtig en bang. Ze bleek een virus onder de leden te hebben en moest al op jonge leeftijd medicatie toegediend krijgen als kitten. Een bezoek aan de dierenkliniek vond ze vreselijk, ze krijste de hele weg in de auto vanuit haar mandje. De eerste weken zat ze uren onder de bank tot dat ze te groot was en daar niet meer kon schuilen. Naarmate ze ouder en groter groeide ging ze zich steeds angstiger gedragen en het leek wel alsof ze na haar sterilisatie nog angstiger was geworden. Blazen naar bezoek en soms ook naar ons, leek de gewoonste zaak van de wereld. Ook ging ze met sommigen van onze vrienden een soort strijd aan, door de hele avond naar ze te staren. Op advies van de dierenkliniek werd ik verwezen naar Tinley, maar ik wilde hier toen nog niet aan toegeven en de ontwikkeling van haar gedrag afwachten.

Toen ik op een gegeven moment wat intensiever met de overbuurvrouw omging vanwege kittens, die haar poes had gekregen, werd Leia ook naar mij agressiever. Op een avond ben ik – bij thuiskomst na een bezoek aan de overbuurvrouw – nog even gaan werken enLeia lag op de bank te slapen. Toen ik wilde afsluiten en de telefoon pakte om mijn vriend – te bellen, hoorde ik ineens een gegrom en voor ik het wist, viel Leia mij van achteren aan. Mijn vriend die de telefoon ondertussen had opgenomen, hoorde mij schreeuwen om hulp terwijl ik Leia probeerde te weren met een stoel. Ik heb haar naar de gang kunnen verdrijven, terwijl mijn vriend in de auto stapte onderweg naar mij. Ze bleek mij gebeten en gekrabd te hebben in mijn been.

Toen mijn vriend thuis kwam, zat Leia in de slaapkamer achter de verwarming. Naar hem deed ze niets, maar op het moment dat ik in de buurt kwam, begon ze weer te grommen. Haar oren waren plat. Ik heb alle geuren van me (af)gewassen en mijn kleding direct in de was gedaan. Dat bleek al te schelen, want Leia kwam weer voorzichtig naar mij toe.

De volgende dag heb ik direct de dierenkliniek gebeld en gevraagd naar het nummer van Tinley. Ik wilde een afspraak maken, omdat Leia zich sowieso vreemder gedroeg de laatste tijd en natuurlijk omdat ze mij had aangevallen.

Gelukkig kon Mona al snel een afspraak met ons maken en is bij ons thuis geweest. Het gesprek verliep heel relaxt en voor het eerst na lange tijd was ook Leia rustig met bezoek in huis. Op advies heeft Leia iets gekregen om haar rustiger en minder gestrest te laten voelen en de adviezen hoe we het beste met haar om kunnen gaan, hebben we van harte aangenomen en toegepast.

Nu ruim 3 maanden verder is Leia al een stuk relaxter, ook met bezoek in huis. Ze is echt zo veel liever geworden. Veel mensen verklaarden mij voor gek, dat ik met Leia gedragstherapie ging doen, maar ik ben zo blij dat ik het heb gedaan. Het heeft veel tijd nodig en ze vraagt veel geduld, maar we zijn al een heel eind op de goede weg. Leia zal nooit een echte kroelpoes worden, denk ik, maar ze ligt nu ‘s nachts ook lekker op bed te slapen en spint tegenwoordig ook heel veel. Iets, dat ik Leia vóór de hulp en adviezen van Mona nooit heb horen doen!